Sylvia Witteman; Stiekum jarig.

Dat dit jaar behalve een paar kleine hoogtepunten ook flink wat dieptepunten kende bleek maar weer toen Sylvia Witteman tot haar schrik ontdekte dat haar geliefde, beschimmelde bungalowpark (geheel terecht Vacantievreugd geheten) tot de grond toe was afgebroken – op de plaats van de poepbruine treurhut waar ooit een aangekoekte frietpan lustig bruiste, draafden nu levenslustige jongelui rond in truitjes met het opschrift ‘qrew’. Met weemoed denkt Witteman terug aan haar eigen jeugd. Aan ravioli uit blik, papgaar gekookt en bestrooid met poederkaas uit een strooibus. ‘Vroeger had je potloodventers...’ zei Sylvia’s moeder laatst. Het kan verbeelding zijn, of was zij op haar beurt, ook een tikje weemoedig? Dit klinkt allemaal nogal Dickensachtig, maar als je in de jaren tachtig een Levi’s 517 kocht ging hij wel mooi een heel decennium mee. En als je in de snackbar een ‘Jos Brinkie’ bestelde, wist iedereen wat het was. Reden genoeg dus om naar Rome te vluchten om daar stiekem jarig te zijn, want voor je het weet ben je te oud om nog romantisch jong te sterven, en te jong om waar dan ook pocherig prat op te gaan.